Tag: miody

Opublikowane w

Be-by [188]

O języku ojczystym, debilach, debilkach, debilizmie

Nasz język jest bogaty i zasobny, jednakże obecne pokolenia wielu polskich słów nie znają i nie rozumieją, a swoją unowocześnianą paplaniną język ojczysty zubożają i plugawią. Wymownym przykładem tego zjawiska jest opaczne pojmowanie słowa „debil”, medycznego określenia osoby, której rozwój zatrzymał się na poziomie dziecka. Wyjaśniał to doktor Jerzy Jaśkowski i tłu­maczył, że nie ma powodu za to słowo czuć się urażonym. Mimo to debile i debilki, zamiast zacząć dbać o swój poziom intelektualny wolą trwać w debilizmie. Destrukcyjne zjawisko rozprzestrzenia się, bo mało kto posługuje się rdzenną polską mową i rozumem.

O rezygnujących z posługiwania się rozumem

Ci, którzy rezygnują z posługiwania się rozumem, zastępując go ślepym zaufaniem do medyków i innych wyrobników farmacji, marketingowców, handlarzy, internecianych pseudoautorytetów zostają zwiedzeni depopulacyjnymi spekulacjami, śmiercionośnymi praktykami pseudomedycznymi i płacą przedwczesną śmiercią, zazwyczaj także poprzedzoną dodatkowymi cierpieniami. Ślepa wiara uśmierca więcej istnień niż wojny. Nie zauważają tego, bo do tego niezbędne jest choć ciut ciut rozumku. Wystarczy tyćke, ile miał Kubuś Puchatek – pluszowy miś Krzysia.

O marketingu i marketingowcach

Ponieważ słowo „marketing” także bywa rozumiane opacznie znów przywołam doktora Jaśkowskiego, który tłumaczył to jako sztuka oszukiwania. Jeśli więc marketing jest sztuką oszukiwania to marketingowcy, jako posługujący się sztuką oszukiwania są oszustami. Uciekanie od rzeczywistości może rodzić rozczarowania. Zamiast uciekania od rzeczywistości trzeba się z nią zmierzyć.

O be-bach, zadaniowcach, wrogach

Aby unikać konfliktu z opacznie pojmującymi znaczenie słowa „debil” wprowadzamy własne określenie: „be-by” jako skrót od „bezrozumne bydlątka”.

Be-by bywają sympatyczne, życzliwe, troskliwe, jednakże ich zniewalająca troska rodzi destrukcję i skutkuje nieszczęściami, zarówno tych, o których się troszczą, jak też ich samych. Be-by tego nie zauważają, a jeśli im to pokażemy nie są w stanie tego pojąć, bo do tego też niezbędne jest ciut ciut rozumku.

Pisaliśmy tu niedawno o zadaniowcach. Zadaniowców kojarzymy z realizowaniem przyjętego, bądź narzucanego im zadania. Zadania bywają także nieuświadomione, a zadaniowcy zazwyczaj realizują destrukcyjne zadania w imię głupkowato pojmowanego dobra.

Wrogów mieliśmy zawsze, ale dawniej wiadomo było kto stanowi zagrożenie, gdyż zazwyczaj byli to wro­gowie zewnętrzni. Wiedzieliśmy kogo unikać i przed czyimi knowaniami się zabezpieczać. Dziś wrogami są bliscy, a ich knowania zazwyczaj wynikają z pobudek pozornie wyglądają­cych na szlachetne.

Tak więc większość be-bów jest także zadaniowcami, a wszyscy są wrogami. We własnym interesie należy ich unikać, bo wszędzie gdzie się pojawią wnoszą destrukcję. Nie ma szans na zdrowie pośród be-bów, zadaniowców, wrogów.

O destrukcyjnym zniewoleniu żywnością fizyczną i psychiczną

Ponieważ w żywności be-bów, zadaniowców i innych destruktorów dominują wyroby z genetycznie modyfikowanych i po wielekroć randapowanych pszenic oraz zwłok zwierząt mordowanych w męczarniach sami stają się składowiskiem przyjmowanych trucizn. Wieloletnie zatruwanie organizmu powoduje gnicie wnętrzności i destrukcyjne emocje. Gdy do tego dojdą godziny, doby, miesiące i lata spędzane w elektromagnetycznych kleszczach internety zaśmiecanie chemiczne potęgowane jest elektromagnetycznym. Tym groźniejszym, że niewidocznym. Zaśmieceni nie są w stanie rozumieć komu służą.

O próbie wypoczynku wśród destruktorów

Aby odpocząć od destrukcyjnych osób, miejsc, sytuacji, a także od komputera, telefonu i zażerania niepokojów wyjechałem na wieś, daleką od domu, codzienności, miasta. Zamieszkałem u pszczelarski, której niegdyś naprawiłem kolana i biodra, wyniszczone nie tyle pracą, co własną postawą i sposobem reagowania na problemy – nie tylko swoje, także jej bliskich i znajomych.

Sumy destrukcji własnych i wprowadzanych w swoje życie cudzych nie zniesie żaden organizm. Pszczelarka, choć sama wyniszczana konglomeratem destrukcji fizycznych i psychicznych z wielkim zaangażowaniem rozprzestrzenia je na bliskich i znajomych. A wszystko w imię „pomagania”. Czyżby sztuka postrzegania i wyciągania wniosków była aż tak trudna?

Zanim przyjęliśmy zaproszenie poprosiliśmy, by nas niczym nie częstowała i pozwoliła unikać kontaktów, bo pragniemy odpocząć i od jedzenia i od ludzi. Gdy będziemy mieli potrzebę głód zaspokoić to chcemy radzić sobie sami, mamy wiele możliwości: możemy wypić jajko, zjeść odrobinę kaszy czy płatków z orkiszu lub płaskurki, które mamy z sobą, albo surówki z warzyw i owoców. Mieliśmy marchew, rzepę, jabłka, nawet masło do kaszy i płatków, zapomnieliśmy tylko zabrać z domu pomidorów. Przeciery z pomidorów są zarówno w wielkich sklepach miejskich jak i małych wiejskich sklepikach. Z nazywanych żywnością przemysłowych pasz w zimie tylko tę jedną dopuszczamy. Latem także melony i arbuzy, ale zimą zazwyczaj są nadpsute.

Spacery

Rano spacerowaliśmy boso po oszronionych polach, potem zwiedzaliśmy okolicę, przygotowując się do napisania kilku artykułów i rozpraw. Dzięki spacerom organizm oczyszczał się, rozgrzewał, dotleniał, odczuwaliśmy przyjemne ciepło i lekkość. Pół łyżeczki suszonych grzybów i pół łyżeczki suszonych pokrzyw zapewniały sytość na cały dzień. Mieliśmy parę książek do przejrzenia i parę wykresów genealogicznych do analizowania i uzupełniania. Zapowiadało się twórczo.

W wiejskiej szkole

Podczas jednego ze spacerów natknęliśmy się na szkołę. Spostrzegliśmy tam zaskakujące i niespotykane zjawisko. Na ścianach plansze z absolwentami z różnych lat, w łazience cała ściana haczyków z ręcznikami, wszędzie wzorowa czystość. Tego nie spotykaliśmy ani w szkołach do których sami uczęszczaliśmy ani w szkołach do których uczęszczały nasi synowie, ani w szkołach do których uczęszczały nasze wnuczki. Gratulacje dla tamtejszej młodzieży i personelu tamtejszej szkoły.

Przyjemnie było popatrzeć i na młodzież i na personel,  oczywiście przez pryzmat naszego doświadczenia z kręgosłupami i sylwetką. Wszyscy jakby z innego świata, sylwetki piękne, wyraz twarzy życzliwy, nie to co u nas, garbaci, pokraczni, zgryźliwi. Zdumiewające. Skąd tak wielkie różnice między ludźmi z dwóch sąsiednich województw?

Pole po zebranych brokułach

Na wprost szkoły było pole sterczących głębów po wyciętych brokułach, pełne odrastających maleńkich brokułowych różyczek. Ze smakiem zjedliśmy kilka i w pełni nas zasyciły. Były wyjątkowo smaczne, a przy tym syte, pożywne. Zebraliśmy ich nieco dla siebie i dla pszczelarki, ale nie wzbudziły jej zainteresowania. Wybrała świninę. Jakby bała się wyzdrowienia i pragnęła nadal pielęgnować swoje choróbska. Przywołało to z pamięci słowa profesora Aleksandrowicza: nie ma niewyleczalnych chorób, są tylko niewyleczalni ludzie.

Kościół i cmentarz

Na jednym ze spacerów zawędrowaliśmy do kościoła. Był zamknięty, żeby czasem nikomu nie dać szansy na modlitwę indywidualną. W drodze powrotnej przeszliśmy przez cmentarz, oglądając nagrobki i czytając wypisane na nich nazwiska. Nasze tam nie występowało.

Ucieczka

Mimo rozległej przestrzeni i czystego powietrza już czwartego dnia musieliśmy uciekać. Uciekliśmy ze spokojnej wsi przed natrętnie wciskanymi nam trupimi specjałami z dzików i świń, wzbogacanych genetycznie modyfikowanymi kartoflami i pszenicami oraz codziennym angażowaniem nas w spotkania z toksycznymi znajomymi pszczelarki. W tym codziennymi wielogodzinnymi z rodziną zaszczypawkowanych oprawców, których pszczelarka zapraszała codziennie, obiecując im jakieś terapie, mimo iż terapiami się nie zajmujemy, a nawet się nimi brzydzimy.

Kiedy usiłowaliśmy gości pszczelarki czegoś nauczyć, pokazując najpotrzebniejsze punkty akupunkturowe i pracę z własnym ciałem te zdemoralizowane głuptaski kłóciły się między sobą o maleńki słoiczek jakiegoś miodu z przed lat, którym niegdyś zostały obdarowane przez córkę. Córka kupiła dla rodziców reklamowany w internecie specyjał, o tajemniczej nazwie” miód manuka”. Miał być z roślin występującej tylko w Australii i Nowej Zelandii. Miał być rarytasem na wszystkie bolączki świata. Okazał się zlewkami różnych odpadów i wkrótce się porozwarstwiał.

Jedyne terapie, które tolerujemy

Jedyne terapie, które tolerujemy, a czasami także polecamy to autoterapie doktora Wojciecha Oczko, lekarza nadwornego trzech królów polskich: „ruch zastąpi każdy lek, a żaden lek nie zastąpi ruchu”. Naszymi terapeutami są więc: słońce, woda, powietrze, przestrzeń, las… i tylko tych terapeutów każdemu polecamy.

A propos miodów

Pszczelarka wyjaśniała, że nasze miody mają większą wartość, a to co przypisują tajemniczemu niby z manuki jest we wszystkich polskich miodach. Reklama czyni cuda, ale tylko na głuptaskach. My wolimy miody znad Wisły, z okolic Mięćwierza, Kazimierza, Janowca, gdzie rośnie ogrom wierzby, a potem mniszka, albo z kwitnących sadów jabłoniowych, klonów, malin… Wszystko dzikie, naturalne, zdrowe, uzdrawiające.

Oprawcy

Oprawcami nazywamy rodzinę zaszczypawkowanych, którzy przed laty zakazili nas włośnicą i do dziś zmagamy się ze skutkami tamtego zakażenia. Oni zaś chorują od czasu dobrowolnego zaszczypawkowania, a pszczelarka nazywała ich „zdrowo odżywiającymi się”, bo jadają mięso świń dzikich i chodowanych, oraz warzywa i zboża z własnych upraw. Protestowała, gdy mawialiśmy, że ich stan zdrowia wynika z ich sposobu odżywiania, tak jak nasz z naszego i każdy może swój stan zmienić zmieniając odżywianie. Odpuściła, kiedy rozchorowaliśmy się po przetworach z pomidorów, które zaszczypawkowani podobno sami wyhodowali. Jednakże nie nasze zachorowanie zrewolucjonizowało pogląd pszczelarki, lecz wyniki pomiarów zawartości azotynów, randapów i innych skażeń.

Przemysłowe przeciery pomidorowe miały do 300 mg trucizn w 100 gramach produktu, a te od zaszczypawkowanych ponad 1300, czyli pięć razy więcej. Fasola, którą nam żona przygotowała na drogę, a także pierniczki i miody pszczelarki nie zawierały trucizn (miernik wskazywał poniżej progu mierzalności 10 mg w 100 gramach produktu), a wszystko, czym zaszczypawkowane dzikojady usiłowały nas uraczyć zawierało skażeń nawet ponad 1800 mg w 100 gramach produktu, a niektóre nawet kilka tysięcy. Widząc te różnice pszczelarka wyszukała w odmętach Internety miernik skażeń i odtąd zachęca znajomych by kupowali mierniki. W jej rozumieniu świata posiadanie miernika ma być gwarantem zdrowia. Przy okazji odkryła sekret swoich zaszczypawkowanych przyjaciół, którzy przed laty zakazili mnie włośnicą. Ich własnoręcznie uprawiane warzywa są przesycone glifosatem z randapu, którym swoją ziemię własnoręcznie nasycali przez kilkadziesiąt lat, odkąd randap pojawił się na rynku. To, co wówczas tam uprawiali było na sprzedaż. Teraz tego kawałka ziemi już nie randapują, bo tam uprawiają dla siebie. Pozostałe ziemie randapują nadal.

Puenty nie będzie. Kto chce rozumie, kto nie rozumie temu krzyż na drogę.

Opublikowane w

Komu, czego, po co, kiedy, ile? [177]

Od stałego komentatora Krzysztofa, który nie chce wydorośleć do samodzielności dostałem taki komentarz: „Pyłek jest znakomity, pierzga chyba jeszcze lepsza. Ale co to znaczy w odpowiednich ilościach?”

Cwaniaczek nigdy nie wsparł mnie i mojej pracy, a odpowiedzialność za swoje wyczyny usiłuje przerzucać na mnie. Aby go pobudzić do myślenia odpowiedziałem: „Tyle, żeby nie pęknąć jak smok wawelski. Gdyby barana tylko polizał toby żył do dziś, bo jak powszechnie wiadomo smoki są nieśmiertelne.” W rozwinięciu tej myśli należałoby dodać: o ile unikają pasz faszerowanych śmiercionośnymi truciznami od depopulatorów.

No i biedaczek dalej usiłuje na mnie przerzucać odpowiedzialność za swoje chore wywody: „Czyli raczej nie przedawkuje się i można śmiało rozpuścić w wodzie 3 łyżki pyłku na dobę.” Odpowiadam tutaj, bo nie tylko do niego słowa te kieruję. Jego pytania i zachowanie traktuję jako inspirację, bo temat ważny, poważny i wielowątkowy.

Pytający operuje hasłami jakby nie rozumiał, że „pyłek” to puste słowo, podobnie jak „samochód”. Takie słowo nie znaczy nic dopóki nie dodamy tego, co faktyczną treść stanowi. To czy jakiś samochód jest dobry zależy:
1 dla kogo?
2 do czego?
3 kiedy?

To oczywiste, że do zabawy wybierzemy inny niż do transportu. A nawet jeśli wybierzemy do transportu to inny do paliw, inny do materiałów sypkich, inny dla ludzi, inny dla zwierząt, a jeszcze inny do gaszenia pożaru. Nawet jeśli wybór zawęzimy do aut osobowych to dalej będzie inny do krótkiej przejażdżki, inny do wyjazdu na wczasy, a inny do wyczynów sportowych. I nie tylko o ilość miejsca i komfort odpowiedni do przeznaczenia chodzi; są ważniejsze kryteria. Przy samochodzie to raczej zrozumiałe i posiadacze aut nie chwalą się pustym słowem, lecz uściślają nawet o kolor i rok produkcji, że nie wspomnę o marce i modelu. A przecież wszystkie współczesne samochody mają po cztery koła, kierownicę i poduszki bezpieczeństwa.

Krzysztof pytając o pyłek „zapomniał” doprecyzować jaki pyłek. Więc teraz ja zapytam: Twój czy mój? Ja mam wydobyty z komórek plastra, pszczoły ubijały go tam główkami i wzbogacały enzymami i katalizatorami. Ma jednorodną ciemną barwę i sześciany kształt – kształt komórki plastra. W sprzedaży nie ma takich rarytasów. Mój rarytas jest od życzliwego bartnika. Miewałem też  kolorowe kuleczki, od żółtych, pomarańczowych, poprzez niebieskie, granatowe aż do czarnych. Bezpośrednio od pasjonata, fachowca, pogodnego, życzliwego.

A jakim „pyłkiem” Krzysztof się chwali? Przemysłowym, brutalnie wydzieranym pszczołom za pomocą podbieraczek, przez które pszczółki przeciskają się by urobek wnieść do ula? Te urządzenia nie tylko obdzierają pszczoły z pyłku, także obdzierają pszczółkom brzuszki, nóżki, skrzydełka.

No więc Krzysztof ma jakiś „pyłek”. „Zapomniał” biedaczek wspomnieć nie tylko jaki, ale także skąd to coś pochodzi. Zapewne z  przemysłowych plantacji rzepaku, gryki, facelii…  Randapowanych, bo nie ma innych. Suszony przemysłowo,  szybko, w temp. 65 stopni C i więcej? Zazwyczaj w mikrofalówce. Kupiony w małym sklepiku, gdzie stał koło kaloryfera czy w wielkim, gdzie stał koło proszków do prania? Przemarznięty w hurtowni urządzonej w blaszanym, nieogrzewanym garażu? Przywieziony z ogromnej hali wraz z chemikaliami do zabijania? Ładowany przez magazynierów przeklinających pracodawcę, politykę i swoje życie? Transportowany, przerzucany, rozładowywany rzez bluźnierców? Przechodzący przez wiele łap zaszczypawkooowanych?

No więc różne Krzysztofy mają coś, co nazywają „pyłkiem”. Być może nawet ich pyłek jest lepszy od mojego, może nawet najlepszy na świecie. Ale co z tego, skoro nie wiedzą co mają, w jakich warunkach to powstawało, w jakich było magazynowane, czy zachowało jakieś wartości.

Ile tego i jak to stosować? Pszczoły doskonale wiedzą ile i wiedzą jak. Uważające się za koronę stworzenia ludziki nie wiedzą ani tego co wie krowa, ani tego co wie pszczoła? Nie będę dociekł na ile z ignorancji, braku rozsądku, a na ile z próżniactwa… Komuś zależy żebyśmy dużo żarli.  Każdego produktu. Przemysłowych „pyłków” też. Bo czym więcej żremy tym bardziej się zniewalamy. Niewolnicy kupują żeby żreć i żrą żeby kupować. A wszystko po to, by więcej wydawać i na coraz większe wydatki coraz więcej pracować i coraz więcej swego wynagrodzenia oddawać.

Po pracy, a często także w tracie, oglądają bzdury i tworzą fanaberie, bo im producenci i sprzedawcy wmawiają, że jak więcej to lepiej. Lepiej dla produkujących i sprzedających. Nie dla rozumnych. Jakże wielu, nawet wykształconych nie dostrzega, że marketing to sztuka oszukiwania. Wyjaśnia to doktor J. J., którego przecież oglądają. Oglądają, ale nie słuchają, a jeśli nawet słuchają to nie rozumieją.

Chcesz mieć sukcesy zdrowotne to dostarczaj organizmowi:
1. to, czego organizm potrzebuje, a nie co chcą Ci sprzedawać;
2. tyle, ile organizm potrzebuje, a nie ile chcą Ci sprzedawać;
3. wtedy, kiedy organizm potrzebuje, a nie kiedy chcą Ci sprzedawać.
4. w jakiej formie? Wybieraj jak najbardziej zbliżoną do aktualnych potrzeb i możliwości organizmu. Czym bliższa tym mniejsze obciążenie. Czym mniej angażujesz organizm na przetwarzanie i wydalanie tym więcej zostanie Ci energii na dłuższe i zdrowsze życie.

Czym jest pyłek i do czego służy pszczołom? One to wiedzą i stosują zgodnie z przeznaczeniem. Gdyby pytający sam pożywienie przygotowywał to też by wiedział. Ale on kupuje. Kupuje dużo bo dużo zarabia, a zarabia dużo, żeby dużo kupować. Kupując wybiera tak zwane „lepsze”, ale co w tym lepszego? Fikuśny słoiczek? Mieniąca się kolorami naklejka z wytłaczanymi literkami i obrazkiem?

Przyjmując na wiarę co Ci wmawiają stajesz się ich niewolnikiem. Do tej pory powinieneś rozumieć już czym jest wiara. Wolni kierują się Wiedzą, a Wiedza opiera się ma doświadczeniu. Internet pełna[1] jest wiadomości, nie ma w niej Wiedzy. Wiedzę nabywamy przez doświadczenie!

Internet to największy śmietnik. W śmietnikach zdarza się znaleźć coś cennego, jednakże selekcja jest pracochłonna i kosztowna. Ten śmietnik jest tak wielki i ciągle się rozrasta, że na jego choćby pobieżne przekopanie życia Ci nie starczy. Nie marnotraw życia na przegrzebywanie śmietników! Wszystko co Ci potrzeba by utrzymać w sprawności swój organizm/ciało czyli kosmiczny skafander dla duszy masz w sobie. Twoja dusza wie po co tu przybyła, czego jej potrzeba i skąd to czerpać. Wielu powtarza gdzieś zasłyszane: „w zdrowym ciele zdrowy dych”, ale czy rozumieją te słowa? Aby ułatwić rozumienie przestaw szyk słów w tym zdaniu: zdrowy dych w zdrowym ciele.

Kolorowe kuleczki, które widzisz w słoiczku składają się z cząsteczek niewidocznych gołym okiem. Zrozumiesz gdy obejrzysz je pod mikroskopem. Wartości zawarte w tych mikroskopijnych cząsteczkach przyswoisz po ich roztarciu i połączeniu z katalizatorem. A co jest najlepszym katalizatorem dla tego produktu? Pszczoły to wiedzą i stosują. Od nich się dowiesz; obserwuj je.

Z trzech dużych łyżek rozpuszczonego w wodzie pyłku kwiatowego, nazywanego pyłkiem pszczelim przyswoisz znacznie mniej wartości niż z jednej małej łyżeczki roztartego i połączonego z pierzgą i miodem.

Pyłek jest białkiem, a komuś zależy byś białek nadużywał. Co z tego, że to białko lepsze od innych? Najpierw sprawdź czy potrzebne. A jeśli potrzebne to:
1 do czego?
2 w jakiej ilości?
3 kiedy?
4 w jakiej formie?

Zanim sięgniesz po cokolwiek wpierw odpowiedz sobie na powyższe pytania. I zrozum wreszcie, że nigdy nie uda Ci się obciążyć mnie odpowiedzialnością za Toje pajacowanie. A jeśli zdecydujesz się na eksperyment zjadania przez 120 dni po trzy łyżki dziennie rozmąconego w wodzie produktu, który nazywasz „pyłkiem’ to porównaj parametry krwi sprzed tego eksperymentu z parametrami krwi po tym eksperymencie. Chwal się wynikami, wyciągaj wnioski, pisz co osiągnąłeś i czy było warto. A teraz żegnaj do czasu aż pochwalisz się wynikami pyłkowej kuracji. Natomiast za dotychczasowe angażowanie mnie w Twoje merkantylne interesiki chcę dostać tę oto książkę.

Nie jest to jej reklama; trafiłem na tę fotkę podczas wyszukiwania obrazka do tego artykułu. Nie znam tej książki i dlatego chcę ją poznać.

Popatrz jeszcze na trud wydobywania nektaru i zbierania  pyłku i wio do zamówienia dwóch książek: jednej dla mnie, drugiej dla siebie.

Do zobaczenia za siedem lat. Tyle potrzeba na przemianę w idealnych warunkach. Jeśli masz idealny pyłek, idealną żywność, idealne warunki to siedem lat wystarczy.  Zapraszam za siedem lat, wówczas będziesz miał szansę przekonać czytelników na ile wszystko po co sięgałeś i co z tym robiłeś było tego warte.

[1] od ‘net’ = sieć, a więc rodzaj żeński, bo to ona, nie on.

Opublikowane w

Zioła nas uratują [137]

Odkąd pamiętam żyłem w bliskim kontakcie z Ziemią. Bawiłem się na łąkach, polach, ugorach, interesowała mnie przyroda, rośliny, szczególnie dziko rosnące jadalne, uzdrawiające. Uprawiałem ogródek, troszczyłem się o glebę, sadziłem drzewka, a nawet pokaźne drzewa. Śledziłem cykle Księżyca, analizowałem jego wpływy na przyrodę i starałem się je wykorzystywać.

Gdy byłem w wieku przedszkolnym wokół naszego podwórka tata posadził wierzby, wówczas ja na nich samodzielnie pozaszczepiałem gałązki różnych drzew, nie tylko owocowych. Wierzbowe owoce były nad wyraz słodkie, więc dla mnie „gruszki na wierzbie” nie są abstrakcją, lecz realnym owocowym sukcesem mojej dziecięcej praco-zabawy. Nie rozumiałem dlaczego dorośli ogrodnictwo i sadownictwo uważali za trudną sztukę skoro mnie, przedszkolakowi sztuka ta wychodzi doskonale. Jedynym moim przygotowaniem do prac na wierzbach były własne doświadczenia zdobywane przy konstruowaniu wierzbowych fujarek.

Zainteresowania miałem szerokie, dość szczegółowo opisałem je w jednej z książek. Interesowało mnie wszystko, co mnie otaczało, a zainteresowania miałem głębokie i nie dawałem sobie ich spłycać. Wymagało to ciągłej walki, ale hartowało i dawało satysfakcję z sukcesów, często niepotrzebnych, ale poszerzających granice poznawania dotychczasowych możliwości.

Choć urodziłem się i dzieciństwo spędzałem w dużym mieście (trzecim, co do wielkości w ówczesnym województwie kieleckim) mama hodowała krowy, kozy, świnie, gęsi, uprawiała pola i łąki. Łąki dzierżawiła od proboszcza, a jedno z naszych pól po latach przywłaszczył sobie kościół. Inne pola, a później także dom zabrało państwo. Pasterzy kościoła poznawałem od najwcześniejszego dzieciństwa służąc do mszy, jako najmłodszy ministrant już w wieku przedszkolnym. Natomiast, czym jest to pazerne państwo, tego jeszcze nie rozszyfrowałem.

Wyrastałem i wychowywałem się w Naturze, stąd mój szacunek do przyrody i ziół. Słowa „ekologia” wówczas jeszcze nie było, a odkąd zaczęło funkcjonować jest zakłamywane i fałszowane.

Wszystko, co robiłem to nie od święta i nie na pół gwizdka, lecz całym sobą. Oprócz przyrody interesowała mnie technika, mechanika, elektronika, elektrotechnika i wiele innych dziedzin, a później także bioelektronika, którą poznawałem od samego jej twórcy – księdza, profesora, doktora hab. Włodzimierza Sedlaka (1911-1993).

Wkrótce po ukończeniu szkoły podstawowej byłem znanym w Polsce krótkofalowcem. Poprzedniczka Gazety Ostrowieckiej – „Walczymy o stal” zamieściła na pierwszej stronie sensacyjny artykuł: „Bezpośrednia łączność radiowa Nowy Jork – Ostrowiec i zamieściła foto krótkofalowców z klubu przy Lidze Obrony Kraju. Byłem na tej fotce, ale nie rozpierała mnie duma, gdyż łączności nawiązywaliśmy dalsze i ciekawsze. To dla redaktorów hasło „Nowy Jork” brzmiało dumnie. Ponieważ nasza amatorsko budowana radiostacja wyglądała zbyt skromnie dla podbicia rangi fotografii w jej centrum umieścili dwa fabryczne generatory. Wykorzystywaliśmy je do zestrajania samodzielnie budowanych obwodów rezonansowych jednakże nie miały związku z naszą pracą w eterze i nawiązywanymi łącznościami.

Z Przyrody korzysta wielu traktując ją jak darmowy supermarket, gdzie rwą, tną, plądrują, konsumują bez opamiętania i bez rekompensaty za to, co wydzierają. Ja zaprzyjaźniałem się z roślinami, potem je prosiłem i… dostawałem. Brałem ile potrzebowałem zawsze okazując wdzięczność. Kto nawiązuje emocjonalną relację z roślinami nie traktuje ich rabunkowo. Świadomość zmienia się, gdy Naturę traktujemy jak Sanktuarium. Pokrzywom poświęciłem książkę. Kapuście poświęciłem książkę. Kto z czytelników kocha rośliny i pragnie mocniej zanurzyć się w ziołolecznictwie ma już łatwiej, bo może sięgnąć po moje książki.

Zioła zawsze były pozasystemowe. Dawały wolność wyboru, ale też nadzieję przetrwania. W czasach wojen wracały do łask. Wielu pragnie mieć w ziołach ratunek gdy wojna zabierze dostęp od nazywanych „lekami” syntetycznych farmaceutyków. Ja promuję szacunek do ziół na co dzień w każdym czasie. Zioła rosną niemal wszędzie, są łatwo dostępne, tanie i wbrew zamysłom koncernów depopulacyjnych każdy może po nie sięgnąć. Wystarczy się na nie otwierać, wychodzić w teren, poznawać niczym najbliższych przyjaciół i korzystać z ich mocy: odżywczych, leczniczych, uzdrawiających, regenerujących, odmładzających… Przeprowadzka na wieś nie jest konieczna, tym bardziej, że wsie są bardziej skażone od miast. Widać to dobitnie zarówno po cenach miodów jak i miejsc ekspansji nowotworów. Miody z pasiek w miastach są droższe od miodów z pasiek na wsiach. Nowotwory na wsiach trapią nawet najmłodsze dzieci, podczas gdy w miastach dopadają głównie dorosłych. Na wsiach siła skażeń działa natychmiast, w miastach do skumulowania podobnej ilości toksyn potrzeba wielu lat.

Zioła kochać i zielarstwo praktykować można bez względu na miejsce zamieszkania. Zioła to nie chwasty, nawet nie rośliny, lecz stan umysłu, źródło zachwytu, radości, poczucia dobrostanu. Zielarskie Dary Natury to nasi sprzymierzeńcy i strażnicy zdrowia. Poznawanie ich jest formą ciągłego wtajemniczania i ciągłych inicjacji. Praktykowanie prawdziwego nieuprzemysłowionego zielarstwa wnosi zmianę świadomości, wyobrażeń i schematów. Służy budowaniu głębokiego partnerstwa z Ziemią. Do przetrwania w dzisiejszym, pełnym zagrożeń świecie niezbędna jest mocna i wspierająca się nawzajem społeczność zielarska. Niech Moc ziół będzie z nami!

Obecnie poświęcam się badaniom rodowym i poszukiwaniom genelogicznym. W jednym ze swoich drzew genealogicznych mam 13.131 osób. Jeśli temat spotka się z zainteresowaniem czytelników i redakcji przedstawię kolejny odcinek moich zwierzeń. Z najlepszymi życzeniami wszelkiej pomyślności.